De eerst fysieke bijeenkomst: Picknicken in Utrecht

Gistermiddag zijn we in Park Transwijk (Utrecht) geweest voor een picknick bijeenkomst. De bijeenkomst werd georganiseerd door stichting Zwanger voor een Ander en was bedoeld voor wensouders en draagmoeders. Voorafgaand was expliciet aangegeven dat deze bijeenkomst niet gericht was op het daten tussen wensouders en draagmoeders.

Voor ons was dit het eerste fysieke moment waar wij anderen spraken en leerde kennen die in hetzelfde schuitje zaten. We waren er behoorlijk vroeg bij; bij voorbedachte rade zodat we niet overprikkeld raakten door de grote opkomst maar het geleidelijk konden laten landden. Het was een zonnige en warme dag. Of we beide aan het zweten waren door de temperatuur was nog te betwijfelen; we vonden het spannend om gelijkgestemden voor het eerst te zien waarbij we op voorhand al wisten dat ze dezelfde zoektocht hadden. Dingen als wat vraag je nu wel en niet aan iemand zijn dingen die vaal door je hoofd spoken. Al snel bleek dat we hier zeker niet als enige mee zaten, wat gelijk een heel stuk van de spanning weg nam.

Het was een gezellige bijeenkomst. Iedereen had eigen eten en drinken meegenomen en natuurlijk ook een deken om op te zitten. Allemaal rondom de regenboog gekleurde parasol van de organisatie. Uit allerlei hoeken van Nederland kwamen mensen naar de picknick: ’s-Hertogenbosch, Amsterdam, Nijmegen, Leeuwarden,… heterokoppels, mannenkoppels en alleenstaanden. Het merendeel van het gezelschap was gekomen als wensouder om het verhaal te delen met de rest. Velen waren van onze leeftijd maar er waren ook mensen tot boven de 50. Een paar vrouwen waren aanwezig voor het verhaal over hun draagmoederschap. Al met al heel fijn om in zo’n gemêleerd gezelschap te zijn.

We kwamen er achter dat behoorlijk veel overeenkomsten zijn in de zoektocht als wensouders; vragen als waar moet je beginnen, hoe benader je je eigen omgeving, voor welke vorm sta je open, enz., enz. Allerlei vragen die wij met z’n tweeën ook hebben, en zeker niet overal ook een antwoord op hebben. We spraken een aantal koppels en alleenstaanden. Een aantal van hen hadden al eens een draagmoeder gevonden waarmee ze een traject zijn gestart en uiteindelijk geen resultaat heeft gehad. Of dat er een miskraam is geweest. Al met al waren het verhalen waarin we beide merkten dat het traject een rollercoaster van emoties kan gaan worden. We moeten vooral niet “een traject”  verwachten met een voorspoedige uitkomst. Zo iets bestaat binnen Nederland simpelweg niet.

Op de terugreis met de auto merkten we beiden dat we moe waren van alle indrukken. Blije ouders met kinderen die de reis gemaakt hebben en de ervaringen delen met de rest. Maar ook verhalen die je liever niet hoort als je als wensouder de stap maakt. Het was hoe dan ook fijn dat we er geweest waren en dat we een stuk wijzer zijn geworden. Maar ook dat we met beide voeten op de grond zijn gezet.