Afgelopen zondag was de informatiebijeenkomst van Zwanger Voor een Ander. En alhoewel we het idee hebben dat we overal een keer samen zijn geweest, was dit de eerste keer dat ik (Bart) dan ook ergens alleen naar toe zou gaan. Eric kon niet komen omdat hij ziek was. Gelukkig wist ik al wel dat er wat bekende gezichten zouden zijn, dus niets om zenuwachtig voor te zijn. Toch voelde het ook een beetje gek, normaal heb je het samen over wat je verwacht wanneer je samen in de auto zit, maar dat was deze keer niet. Ook moesten we allebei een beetje lachen om de foto, waar we juist afgelopen keren met meerdere mensen op de foto staan, is dit wel heel alléén.
Na een kop koffie en te zijn gaan zitten heette Pauline iedereen welkom. Bij de introductie van de dag viel me gelijk op dat er deze bijeenkomst een heel divers palet aan sprekers zou zijn. De eerste spreker was Aart en ondanks dat we hem al best een paar keer hebben gezien en gesproken, zijn er altijd nieuwe dingen die je hoort. Ik besefte me vooral hoeveel tegenslagen Aart (en Sjors) hebben moeten incasseren en dat het pad dat zij bewandeld hebben echt niet over rozen is gegaan. Je voelt je dan zelf ook best kwetsbaar als je je dit realiseert. Nadat Aart gesproken had, vertelde Jo-an van der Tol over het juridische deel. Mogelijk zit er iets beweging in nieuwe wetgeving, maar dit is niet iets waar wij onze hoop op vestigen.
Na de eerste koffiepauze vertelde Marieke haar persoonlijke verhaal. Zij is draagmoeder in Nederland via hoogtechnologisch traject. Marieke nam ons mee langs haar persoonlijke verhaal aan de hand van foto’s. Hierdoor kreeg iedereen die werd benoemd letterlijk een gezicht. Wat me heel erg is bijgebleven, is dat Marieke vertelde dat ze een hele tijd samen met haar man en met de wensouders in een soort bubbel heeft geleefd. Ik kan me zo goed indenken dat je met elkaar door van alles heen gaat, maar dat er eigenlijk niemand is, of dat je het gevoel hebt dat er niemand is, die precies begrijpt wat je mee maakt. Dat lijkt me aan de ene kant enorm mooi, maar ergens ook gek dat je zo op elkaar aangewezen bent.
Nadat Marieke echt een enorme indruk had achtergelaten, kwam Pauline met een primeur voor de bijeenkomsten, informatie over met welke kosten je rekening dient te houden. Er kwam echt een enorme lijst voorbij met allerhande dingen, al zat hier ook de knipoog in, dat je niet alles in een lijst kunt zetten. Ik vond het heel goed dat Pauline benadrukte dat veel draagmoeders het lastig vinden om dingen vergoed te vragen, juist wanneer het om echt kleinere dingen gaat. Je moet dan bijvoorbeeld denken aan eten afhalen, omdat iemand te moe is om te koken. Juist dit zijn de eye-openers die deze bijeenkomsten zo nuttig maken.
Na een tweede koffiemoment was het tijd voor Sjors om te vertellen om waarom een counselor zo belangrijk is. Hij nam ons mee aan de hand van praktijkvoorbeelden voor waar je allemaal tegenaan kan lopen en counselors juist de rode vlaggen kunnen zien of de roze bril juist afzetten. Zelf zijn Eric en ik al een keer bij Sjors geweest, dat kun je HIER teruglezen. Vervolgens was het woord aan Liesl, zij vertelde hoe het was om een moeder te hebben die voor iemand anders draagt. Juist dan realiseer je je welke impact dit heeft op ook het gezin van de vrouw die draagt. Liesl vertelde dat ze tegen het einde van de zwangerschap haar moeder met een rolstoel moest helpen. Dat zijn geen kleine dingen, zeker gezien ze toen nog een stuk jonger was. Ook blijft het bijzonder hoe je hoort dat de kinderen die haar moeder gedragen heeft toch ook haar zusjes zijn. Zo zie je dat familie ook ontstaat wanneer je niet in hetzelfde huis bent opgegroeid.
Nadat alle sprekers nogmaals bedankt zijn, werd het vaste deel van de bijeenkomst afgesloten. Eigenlijk merk je dan dat je ook gewoon een enorme behoefte hebt om met degene die je ziet te praten over wat je allemaal mee maakt. Ik blijf het heel heftig vinden om te horen wat sommige mensen al meegemaakt hebben of waarom mensen juist naar de bijeenkomst komen. En juist dat is ook wel gek, je spreekt met soms vrijwel onbekende over je diepste verlangen, het krijgen van een gezin, of je kinderwens. Gelukkig was hier ruimte voor en ik hoop dat iedereen ook weer blij is dat diegene geweest is.