We hadden er zin in! Best gek hoe dingen kunnen lopen. Waar we twee jaar geleden enorm zenuwachtig waren, en dat vorig jaar al niet meer hadden, keken we er nu echt naar uit. Het beloofde een mooie, maar warme dag te worden en daar hadden we ons dan ook goed op voorbereid.
Ingesmeerd, met parasol en gevulde koelbox reden we naar Park Transwijk in Utrecht. Dit keer niet zoeken, maar zo de parkeerplaats op en het park in. Gelukkig zagen we al dat er een groep mensen zat en iedereen was lekker in de buurt van de bomen gaan zitten.
Eenmaal geïnstalleerd moesten we zelf ook wel lagen, we waren duidelijk niet de enige die gedacht hadden een watermeloen mee te nemen en ook de meegebrachte koffie en thee was eigenlijk meer iets voor kouder weer. Toch was het wel fijn dat we al wat bekende zagen. Het is fijn elkaar dan toch weer tegen het lijf te lopen en te spreken.
Extra leuk daaraan was dat we hoorden van mensen dat ze inmiddels stappen hadden gezet. Dit vonden wij allebei super bemoedigend en het is ook gewoon leuk om mensen blij te zien.
Het blijft ons ook telkens verbazen over hoe veel verschillende verhalen er zijn tijdens de voorstelronde. Je hoort dan ook verhalen waarbij niet alles goed gaat tijdens of na het proces. Het doet je extra beseffen hoe breekbaar het proces is waar je in gaat, maar dat je toch ook de rest van je leven aan elkaar verbonden bent.
