Op uitnodiging van San Diego Fertility Center (SDFC) zijn we naar Amsterdam gegaan. De kliniek nodigde Nederlanders, waarmee zij in contact staan, uit voor een informele borrel. Dit om bij te praten over hoe en waar iedereen staat in het traject.
We kwamen als eerste binnen. Richard, contactpersoon voor Nederland, zat al aan de bar te wachten op ons. Richard hadden we al een keer gesproken bij Men Having Babies in Brussel tijdens een 1-op-1 gesprek met SDFC. Het was daarom gelijk vertrouwd elkaar weer te zien. Tijdens ons gelach aan de bar kwamen een paar andere koppels binnen. Richards collega Anna sloot later aan, net zoals advocate Jo-an van der Tol.
Omdat Richard en Anna Engels spreken, hebben we die avond afwisselend geschakeld tussen Nederlands en Engels. We merkten dat we al best goed in de termen zaten, al denken we dat we ook wel geholpen waren door de bijeenkomst van SDFC in Keulen.
Toch kunnen we ons best voorstellen dat als je dit leest, dat je je afvraagt waarom we daar aanwezig zijn: Het is nog steeds zo dat we het liefst samen met een draagmoeder uit Nederland het traject zouden willen doorlopen. Juist de nabijheid en het contact dat waarschijnlijk makkelijker is zien wij als een groot voordeel. Ook is het praktisch een stuk makkelijker straks wanneer het kindje straks vragen heeft. Dit geldt ook voor nog een eventuele eiceldoner (mocht iemand overwegen een kind te willen dragen maar niet met eigen DNA/eicel). Echter realiseren we dat we het niet voor het kiezen hebben; een oproep plaatsen is helaas verboden, en tot die tijd wachten wij af. Daarom zijn we als back-up al in de voorbereidende fase om de oceaan over te steken en een draagmoederschraptraject in de VS te gaan starten. Vandaar dat we zulke formele en informele sessies van bijvoorbeeld SDFC bijwonen. Ze voelen goed, maar heeft natuurlijk niet onze eerste voorkeur. Onze wens is te groot om eeuwig te wachten en winnen we alle informatie in die we kunnen en proberen zo goed als mogelijk alvast contact te leggen.
De tijd vloog tijdens de borrel, we zaten er al 3 uur te kletsen met SDFC en de andere wensouders. Er werden nog hapjes besteld, waarbij grappig detail is dat Richard en Anna nog nooit bitterballen gegeten tijdens de vele bezoeken aan Nederland. Drie maal raden wat we bestelden… bitterballen! Wat we hen tevens geleerd hebben, is dat je een hete bitterbal nooit direct na opdienen opeet. Dat weet iedere Nederlander!
Na de drankjes en bitterballen, zijn we voldaan en weer een stuk wijzer naar huis gegaan.
