Daar gingen we dan op vrijdagmiddag, op naar Brussel. Zoals we al eerder naar de picknick voor Zwanger Voor Een Ander zijn gegaan, is ook deze conferentie iets dat we voor de tweede keer doen. Dat maakt het besef wel gek en gelukkig ook een stuk minder spannend. Eigenlijk moesten we aan elkaar toegeven dat we er zin in hadden. Juist omdat we dit keer ook als vrijwilliger voor Meer dan Gewenst aanwezig waren.
Deze eerste dag verliep dan ook tegenovergesteld aan onze eerste keer; we waren ruim op tijd, konden onze koffer al uitpakken en hadden zelfs nog een uurtje over. We wisten dat we pas op zaterdag echt aan de slag moesten, dus konden gewoon aansluiten op de vrijdagavond. Toen onze zelftest negatief was, wisten we dat dit weekend ging beginnen.
Net als vorig jaar werden we welkom geheten in de plenaire zaal. Er werd vooruitgeblikt op het weekend dat aanstaande was en er werd in gegaan op de ontwikkelingen met betrekking tot wetgeving in Europese landen. Tijdens de borrel liepen we meerdere koppels tegen het lijf die ook uit Nederland kwamen. Het blijft heel bijzonder om een weekend lang in een bubbel te stappen waar iedereen om je heen met dezelfde wens zit als dat je zelf zit. We zagen bekende gezichten, maar ook uiteraard nieuwe. Het is dan heel gek om met iemand te praten die je amper kent over toch een behoorlijk zwaar onderwerp. Iedereen is daar met zijn eigen reden en zijn eigen traject. Toch heb je allemaal gemeen dat je graag een gezin wil en dat dat niet vanzelf gaat. Om weer een beetje lucht in de avond te brengen hebben we lekker gegeten bij een Italiaan om de hoek van het hotel. Zo konden we dit eerste dagdeel afsluiten om de volgende morgen fris op te staan.
Zaterdagmorgen zijn we dan echt gestart als vrijwilliger. Eigenlijk was het meeste al voorbereid, de namen lagen op alfabetische volgorde klaar en deze dag zouden we dan ook iedereen gaan zien die zich had ingeschreven. Bijna iedereen komt toch (enigszins) gespannen binnen en weet eigenlijk niet zo goed wat ze moeten verwachten. Dat is toch wel confronterend, je weet zelf precies welke spanning dit is en dat er eigenlijk niet heel veel aan te doen is. Wat we heel bijzonder vonden, is dat deze spanning eigenlijk universeel is. We stonden bij de inschrijving naast Alexis uit Frankrijk en Alexandra uit Italië. Iedereen, waar diegene ook vandaan kwam, kwam met dezelfde spanning binnen. Ook kwamen we er achter dat juist draagmoederschap nog moeilijker is in deze landen. We prijzen ons niet per se gelukkig, maar hoorden dat het er überhaupt over hebben in Italië strafbaar is.
Gedurende de dag hebben we bij het standje van Meer dan Gewenst gestaan. Hier kwamen mensen soms even naar toe voor wat verduidelijking of gewoon een praatje. Ook zijn we nog even naar de “beurs” gegaan waar alle aanwezige partijen waren gedurende de zaterdag. Hier merkten we eigenlijk dat we niet zo goed wisten wat we er nou eigenlijk moesten. Wat we wel heel gek vonden is dat we het dit keer goed konden handelen. Waar we vorig jaar gillend wegliepen, waren we nu rustig en namen we meer de tijd om even rond te kijken.
Zaterdagavond werd afgesloten met een borrel. En eigenlijk merkten we toen pas hoeveel verder we al zijn gekomen. Eigenlijk iedereen die we spraken was zich nog aan het oriënteren, waarop we ook veel de vraag hebben gekregen hoe wij nu tegen dit hele evenement aan keken. We konden daarin gelijk vertellen dat we eigenlijk het liefst iemand in Nederland of België zouden ontmoeten. Juist ook omdat wij contact heel erg belangrijk vinden, denken wij gewoon dat wanneer dit wat korter bij is makkelijker te doen is. Toch hebben we er ook bij verteld dat wanneer dat echt niet lukt we na gaan denken over een traject in het buitenland. Eigenlijk had niemand hier over nagedacht, maar dat konden we ons ook wel voorstellen wanneer je je nog aan het oriënteren bent. De dag is afgesloten in een hamburgertent waar we onder het genot van een hamburger en een wijntje deze eerste dag hebben afgesloten.
Zondagmorgen was goed te zien hoeveel indruk de zaterdag op iedereen heeft gemaakt. Bij binnenkomst waren de meeste mensen een stukje stiller, iets dat we zelf ook wel zullen zijn geweest. Juist na een nacht slapen komt het besef hoe bijzonder alles is, en dat het stichten van een eigen gezin helemaal niet vanzelfsprekend is. Het is dan heel gek om te horen dat je dit niet alleen zelf zo beleefd, maar ook dat andere hiermee worstelen.
Rond de lunch was het laatste deel van de dag, het deel over de Nederlandse wetgeving. Nu we hierop terug kijken en ook naar hoe dit vorig jaar voor onszelf was, was het eigenlijk jammer dat we niet alle Nederlanders eerder hebben gezien. Iets waar je primair niet voor komt, maar wat wel een enorm cadeau is, is dat je andere koppels leert kennen. Zo zijn we zelf op deze manier bij Meer dan Gewenst terecht gekomen en spreken we nog een koppel van toen. Hier zijn we eigenlijk enorm dankbaar voor en dat heeft ons al veel moois gebracht.
Met een beetje weemoed wordt het weekend dan weer afgesloten. Aan de ene kant is het zo intensief omdat je je beseft hoe bijzonder en soms ook onwerkelijk de setting van het weekend is. Aan de andere kant ga je het ook missen omdat je eigenlijk overal kunt praten over het onderwerp waar je vaak toch enorm druk mee bent, namelijk je kinderwens. Op de terugweg waren we dan ook weer stil, moe van alle indrukken, maar wel heel blij dat we toch geweest zijn.